Elín er verkefnisstjóri þessa átaks en bæði eru þau sálfræðimenntuð. Verkefnið er unnið í samvinnu við bæjar- og skólayfirvöld á svæðinu sem og deildir Rauða krossins þar. „Við gerum þetta á jákvæðan og uppbyggjandi hátt. Börnin fá verkefni sem kennararnir leggja fyrir þau en við höfum unnið þessi verkefni í samvinnu við kennarana. Til dæmis fáum við krakkana til að tengja saman hugsun, tilfinningu og hegðun. Að endingu fáum við þau til að velta fyrir sér hvað þau geta lært af þessu og hvað þau geti gert til að hjálpa sér sjálf þegar þeim líður illa og líka þegar öðrum líður illa."
Verkefnin eru að sjálfsögðu misjöfn eftir aldri og þroska nemenda. „Kennari yngstu barnanna les fyrir þau sögu um strák sem lendir í jarðskjálfta en bjargast og allt fer vel. Kennarinn stoppar öðru hverju í sögunni og spyr börnin hvernig þau haldi að drengnum líði og þá sýna þau myndir af andlitum sem þau hafa teiknað og lýsa ýmsum tilfinningum eins og reiði, hræðslu eða gleði. Verkefni eldri krakkanna eru meira skrifleg og elstu börnin í áttunda, níunda og tíunda bekk vinna þetta í hópvinnu en þau fá auk þess beina fræðslu frá okkur í upphafi, um áföll, afleiðingar þeirra, viðbrögð og hvernig hægt er að styðja sjálfan sig og aðra."
Að finna sinn eigin styrkleika
Hugmyndin að verkefninu kemur frá Rauða krossinum en þau segja að framkvæmdin hafi ekki verið möguleg nema vegna þess að Kiwanishreyfingin lagði verkefninu lið með því að leggja til eina milljón.
„Kennarar og starfsfólk skólanna hafa tekið okkur mjög vel og samvinnan hefur gengið frábærlega, en það er mjög mikilvægt," segja þau Elín og Jóhann sem eru búin að vera með undirbúningsfundi með öllum kennurum í öllum skólum á svæðinu. „Verkefnið nær til fimm grunnskóla á þessu svæði en við verðum líka með fræðslu fyrir allt starfsfólk leikskóla. Einnig verðum við með sérstaka fræðslu fyrir foreldra barnanna. Við ætlum líka að vera með fræðslu í lífsleikninámskeiði hjá framhaldsskólanemum í Fjölbrautaskóla Suðurlands. Verkefninu er meðal annars ætlað að hjálpa krökkunum við að finna sinn eigin styrkleika og hvernig þau geta nýtt hann í framtíðinni, því allir lenda einhvern tíma í erfiðum tímabilum í lífinu." Rauði krossinn hefur hug á að nýta módelið að þessu verkefni síðar meir við svipaðar aðstæður.
Vorum ekkert hrædd
„Ég var heima hjá mér með mömmu þegar jarðskjálftinn var og varð ekkert hrædd," segir Þóra Valdís og bætir við að ein frænka sín hafi aftur á móti orðið mjög hrædd. Stefán Freyr bar sig líka vel og sagðist hafa verið svo heppinn að vera ekki heima þegar ósköpin dundu yfir. „Ég var í Skaftafelli sem er í um tvö hundruð kílómetra fjarlægð frá Selfossi. Ég var þar í sundi og við urðum vör við skjálftann í vatninu. Amma mín var heima hjá mér og hún lét sér ekkert bregða. Það brotnaði nú ekki nema ein stytta hjá okkur."
Eftir Kristínu Heiðu Kristinsdóttur
khk@mbl
Morgunblaðið Fimmtudaginn 30. október, 2008 - Daglegt líf